Poezio
piece of old paper
Esperanto Angla Germana
bonveniga paĝo Manfredo † listo de la poemoj listo de la tradukaĵoj listo de poetoj Poezio en nombroj registri
 eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn
verkinto  [voknomo] titolo lingvo publikigo identiga kodo lasta modifo aspekto
Christian Wilster Bonden og hans Søn Danish Arg-1074-536 2013-02-10 19:26 Manfred nur tiun forigu
Christian Fürchtegott Gellert * Der Bauer und sein Sohn Germana Arg-1068-536 2013-02-10 19:41 Manfred nur tiun forigu
Hans Erik Jensen La kamparano kaj lia filo Esperanto 1951-06-07 Arg-1072-536 2013-02-10 19:30 Manfred nur tiun forigu

Christian Fürchtegott Gellert,
Bonden og hans Søn

 

Christian Fürchtegott Gellert,
Der Bauer und sein Sohn

 

Christian Fürchtegott Gellert,
La kamparano kaj lia filo

 
tradukita de Christian Wilster       tradukita de Hans Erik Jensen
 
En Bondeknøs, som hedde Hans,   Ein guter dummer Bauerknabe,   Johano, juna kamparan'
Der havde været udenlands   Den Junker Hans einst mit auf Reisen nahm,   post eksterlanda por la san'
Med Herremandens Søn et Aar,   Und der, trotz seinem Herrn, mit einer guten Gabe,   vojaĝo kun nobela fil'
Kom hjem til Faders Fæstegaard,   Recht dreist zu lügen, wiederkam,   al sia patra domicil'
Og i den lille Bondebye   Ging, kurz nach der vollbrachten Reise,   revenis kaj en la vilaĝ'
Fortalte han nu stolt og krye   Mit seinem Vater über Land.   fieris li pro la vojaĝ';
Til Fryd for Store som for Smaae,   Fritz, der im Gehn recht Zeit zum Lügen fand,   por ĉies ĝoj' rakontis li
Om hvad i fremmed Land han saae;   Log auf die unverschämtste Weise.   pri eksterlando pli kaj pli.
Men skjøndt en Deel deraf var sandt,   Zu seinem Unglück kam ein großer Hund gerannt.   Sed kvankam parto estis ver',
Var der dog meget Løgn iblandt;   "Ja, Vater", rief der unverschämte Knabe,   mensog' abundis sen moder'.
Thi to Ting læres let paa Reise,   "Ihr mögt mirs glauben oder nicht:   Vojaĝo du kapablojn donas:
At lyve grovt og høit at kneise;   So sag ich Euchs, und jedem ins Gesicht,   Mensogas ni kaj fanfaronas!
Og Hans forstod saa stærkt at lyve,   Daß ich einst einen Hund bei — Haag gesehen habe,   Ne malpli lerte Hans mensogis
Som Hest kan rende, Fugl kan flyve.   Hart an dem Weg, wo man nach Frankreich fährt,   ol besto kuras, birdo flugis.
En Maanedstid omtrent forgik,   Der — ja, ich bin nicht ehrenwert,   Monato pasis, tiam li
Da Knøsens Fader Frederik   Wenn er nicht größer war als Euer größtes Pferd."   pro certa grava komisi'
I næste Kjøbsted Ærind fik,   "Das", sprach der Vater, "nimmt mich wunder;   de l'patro nun en kompani'
Og med sin kloge Søn han gik   Wiewohl ein jeder Ort läßt Wunderdinge sehn.   promenis al la urb' kun li.
Derhen en aarle Morgenstund.   Wir, zum Exempel, gehn itzunder,   Foriris ili en maten'
    Und werden keine Stunde gehn:    
    So wirst du eine Brücke sehn    
    (Wir müssen selbst darüber gehn),    
    Die hat dir manchen schon betrogen    
    (Denn überhaupt solls dort nicht gar zu richtig sein);    
    Auf dieser Brücke liegt ein Stein,    
    An den stößt man, wenn man denselben Tag gelogen,    
    Und fällt, und bricht sogleich das Bein."    
 
Paa deres Vei de saae en Hund,   Der Bub erschrak, sobald er dies vernommen.   kaj vidis hundon dum promen'.
Og det var godt, at den var bunden,   "Ach", sprach er, "lauft doch nicht so sehr.   Feliĉe ligis ĝin kateno,
Thi baade glubsk og stor var Hunden.   Doch wieder auf den Hund zu kommen,   minacis ĝi kun mordmieno.
"En svær Krabat," var Bondens Ord,   Wie groß sagt ich, daß er gewesen wär?   "Jen monstro!" diris Frederik'
Da frem af Huus med Bjæf den foer.   Wie Euer großes Pferd? Dazu will viel gehören.   por ĝia bruo kaj mimik'.
"O Bagateller!" udbrød Hans,   Der Hund, itzt fällt mirs ein, war erst ein halbes Jahr;   "Ho, bagatel'!" respondis Hans,
"Ifjor da jeg var udenlands,   Allein das wollt ich wohl beschwören,   "pasintan jaron fore trans
Jeg saae en Hund, jeg aldrig Mage,   Daß er so groß, als mancher Ochse, war."   la lim' mi grandan hundon vidis,
Har seet til Hund i mine Dage.   Sie gingen noch ein gutes Stücke;   kaj vere mi pro ĝi ne ridis!
Tæt ved Berlin den kom imod mig,   Doch Fritzen schlug das Herz. Wie konnt es anders sein?   Mi ĉe Stetino ĝin renkontis;
Først blev jeg bange, men jeg stod mig —   Denn niemand bricht doch gern ein Bein.   ektimis mi, sed ĝin alfrontis!
I kjender vel Berlin af Navn,   Er sah nunmehr die richterische Brücke,   Stetino - eble kredas vi:
Og troer den er som Kjøbenhavn,   Und fühlte schon den Beinbruch halb.   al Kopenhag' egalas ĝi,
Jo Pyt! saasandt som her jeg gaaer,   "Ja, Vater", fing er an, "der Hund, von dem ich redte,   Ho ne! al mi nur fidu vi -
Ti Gange større knap forslaaer;   War groß, und wenn ich ihn auch was vergrößert hätte:   dekoble granda, eble pli!
Den Hund, som sagt, den var saa stor,   So war er doch viel größer als ein Kalb."   La hundo, kiun vidis mi -
Ja! I kan troe mig paa mit Ord,   Die Brücke kömmt. Fritz! Fritz! wie wird dirs gehen!   al mia vorto kredu vi -
Jeg selv, som saae den, veed det bedst,   Der Vater geht voran; doch Fritz hält ihn geschwind.   almenaŭ estis - ho, fatal'! -
Den var saa stor som nogen Hest."   "Ach Vater!", spricht er, "seid kein Kind,   egale granda kun ĉeval'!"
Da svared Bonden: "ærlig talt,   Und glaubt, daß ich dergleichen Hund gesehen.   De l'patro sonis la respond':
Det undrer mig, skjøndt overalt   Denn kurz und gut, eh wir darüber gehen,   "Mirinde - kvankam en la mond'
I denne Verden rundtomkring   Der Hund war nur so groß, wie alle Hunde sind."   tre strangajn aĵojn vidas ni;
Man seer saa mærkelige Ting,       okulon propran fidas ni
At man sit eget Øie knap vil troe.       apenaŭ - ankaŭ same pri rakont'.
Vi gaae nu for Exempel til en Broe,       Ekzemple venos baldaŭ ni al pont'.
I mindre end en Time vi den naae,       Ni ĝin atingos post malpli ol hor'
 
Og over Broen vi nødvendig maae.   Du mußt es nicht gleich übelnehmen,   - al ni neevitebla koridor'.
Paa denne ligger der en Steen,   Wenn hie und da ein Geck zu lügen sich erkühnt.   Sur ĝi troviĝas granda ŝton';
Og over den man brække maa sit Been,   Lüg auch, und mehr als er, und such ihn zu beschämen:   al ni ĝi rompas kruron sen pardon',
Naar man har løiet samme Dag,   So machst du dich um ihn und um die Welt verdient.   se ni mensogis dum la tag' -
Det er en vis og afgjort Sag."       jen vero - kaj neniel blag'!"
Saasnart han hørte disse Ord,       Aŭdinte tion tuj la fil'
En Skræk ham strax i Blodet foer;       ektimis kaj pro maltrankvil'
Om Ørene blev Knøsen heed,       la sango kuris al la kap',
Af Panden sprak ham Angstens Sved.       li ŝvitis pro angora frap'.
Da raabte han: "hør, Fader kjær!       Li kriis: "Paĉjo, kara vi,
At gaae saa stærkt er ikke værd,       tro forte ne rapidu ni!
I er en gammel Mand og svag,       Por maljunulo la veter'
Det er saa grumme varmt idag,       tre varma estas ja danĝer'!
Og man maa spare sine Kræfter.       La forton oni devas ŝpari
Jeg gaaer just nu, og tænker efter,       kaj pripensadi, kion fari.
Thi naar jeg mig besinder ret,       Se pri la hundo pensas mi,
Saa var den tydske Hund ei slet       ne tiom granda estis ĝi,
Saa stor som jeg fortalte før,       kiom rakontis mi al vi,
Ja mestendeels jeg sværge tør,       sed certe estis ĝi malpli -
Den var ei større end en Koe,       egalis eble kun bovin',
Men dog en prægtig Hund, min Troe!"       sed tamen hundo de kulmin'!"
Og atter gamle Frederik       Denove ili laŭ la voj'
Med Sønnen hen ad Veien gik.       iradis, sed sen granda ĝoj',
Dog Knøsen havde ingen Roe;       ĉar la junulon la rakont'
Bestandig den fordømte Broe       maltrankviligis, kaj la pont'
Omkring i Hovedet ham løb;       konfuzon faris pli kaj pli,
Lidt efter lidt, da gav han Kjøb;       kaj pro la timo cedis li;
Thi hvem vil ikke gjerne spare       ni ĉiuj ja volonte savas
De kjære Been for Bræk og Fare?       la krurojn, se ni sanajn havas.
Og Hans, som sine spare gad,       Johano tial pro la krur'
Udbrød: "hør, Fader! veed I hvad?       elkriis: "Paĉjo, vorton nur!
Jeg tænker idelig paa Hunden,       Mi pensas daŭro pri la hundo,
Vel var den stor, men dog i Grunden       sed pro la vero ĝis la fundo
Ei nær saa stor, ja neppe halv,       mi diras al vi en konfid':
Den var ei større end en Kalv."       Egalis ĝi nur kun bovid'."
 
De atter frem ad Veien gik,   Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas
Christian Fürchtegott Gellert (Kristiano
Timodio Gelerto, *1715-07.04 -
†1769-12-12).

Pri la verkinto vidu ankaŭ la vikipedian
retejon
http://eo.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert
resp. la germanan version
http://de.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert.
  Sed baldaŭ en la horizont'
Og Broen snart i Sigte fik.       videbla estis nun la pont'.
Da haglede den vaade Sved       Por timo fluis al Johan'
Ad Bondeknøsens Lemmer ned,       laŭ lia haŭto ŝvitfontan'.
Og just som de sig Broen nærmed,       Nun kaptis li pro la efiko
Da trak han sin Papa i Ærmet,       la patron forte je l'maniko,
Og raabte i sin store Knibe:       kaj kriis li en malespero:+
"Hør, Faer! I kan da vel begribe,       "Ho, paĉjo, nun mi en sincero
Jeg vilde gjøre Løier kun.       onfesas, ke mi ŝercis nur;
Hvad jeg fortalte om den Hund,       kaj tio, kion por plezur'
Som jeg engang i Tydskland saae,       rakontis pri la hundo mi,
Det var ei saadan at forstaae;       ja estis nura fantazi'.
Den var saasandt jeg hedder Hans,       Similis ĝi ja laŭ la ver'
Omtrent som Hunde her tillands."       la hundojn sur la hejma ter'."
 
Nu Knøs og Bonde begge To       Transpasis ili sen danĝer'
Kom heldig over denne Broe;       la ponton de mensog' kaj ver'.
Ei Knøsen stødte sig paa Steen,       La fil' ne pro la fanfaron'
Ei heller brak han sine Been,       la kruron rompis sur la ŝton'.
Men reent hans Lyvelyst forsvandt,       Sed velkis lia fantazi',
Og siden talte han saa sandt,       kaj ĉe la vero restis li.
At Ingen skulde troet om Hans,       Li ne similis plu al dando
Han havde været udenlands.       estinta en la eksterlando.
 
Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en la
Danan de Christian Wilster.

La dana poeto Christian Wilster verkis
tiun ĉi fablan poemon laŭ la poemo "Der
Bauer und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (germana poeto, vivinta 04.07.1715
- 13.12.1769).
     
 
       
 
        Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en
Esperanton de Hans Erik Jensen
(†1973-06-18) en 1951-06-07.

Tiu ĉi traduko estis publikigita en la
revuo "Monataj Informoj" de Silkeborg
Esperantoforening (Danujo).