Poezio
piece of old paper
Esperanto Angla Germana
bonveniga paĝo Manfredo † listo de la poemoj listo de la tradukaĵoj listo de poetoj Poezio en nombroj registri
 eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn
verkinto  [voknomo] titolo lingvo publikigo identiga kodo lasta modifo aspekto
Christian Wilster Bonden og hans Søn Danish Arg-1074-536 2013-02-10 19:26 Manfred nur tiun forigu
Christian Fürchtegott Gellert * Der Bauer und sein Sohn Germana Arg-1068-536 2013-02-10 19:41 Manfred nur tiun forigu
Hans Erik Jensen La kamparano kaj lia filo Esperanto 1951-06-07 Arg-1072-536 2013-02-10 19:30 Manfred nur tiun forigu

Christian Fürchtegott Gellert,
La kamparano kaj lia filo

 

Christian Fürchtegott Gellert,
Der Bauer und sein Sohn

 

Christian Fürchtegott Gellert,
Bonden og hans Søn

 
tradukita de Hans Erik Jensen       tradukita de Christian Wilster
 
Johano, juna kamparan'   Ein guter dummer Bauerknabe,   En Bondeknøs, som hedde Hans,
post eksterlanda por la san'   Den Junker Hans einst mit auf Reisen nahm,   Der havde været udenlands
vojaĝo kun nobela fil'   Und der, trotz seinem Herrn, mit einer guten Gabe,   Med Herremandens Søn et Aar,
al sia patra domicil'   Recht dreist zu lügen, wiederkam,   Kom hjem til Faders Fæstegaard,
revenis kaj en la vilaĝ'   Ging, kurz nach der vollbrachten Reise,   Og i den lille Bondebye
fieris li pro la vojaĝ';   Mit seinem Vater über Land.   Fortalte han nu stolt og krye
por ĉies ĝoj' rakontis li   Fritz, der im Gehn recht Zeit zum Lügen fand,   Til Fryd for Store som for Smaae,
pri eksterlando pli kaj pli.   Log auf die unverschämtste Weise.   Om hvad i fremmed Land han saae;
Sed kvankam parto estis ver',   Zu seinem Unglück kam ein großer Hund gerannt.   Men skjøndt en Deel deraf var sandt,
mensog' abundis sen moder'.   "Ja, Vater", rief der unverschämte Knabe,   Var der dog meget Løgn iblandt;
Vojaĝo du kapablojn donas:   "Ihr mögt mirs glauben oder nicht:   Thi to Ting læres let paa Reise,
Mensogas ni kaj fanfaronas!   So sag ich Euchs, und jedem ins Gesicht,   At lyve grovt og høit at kneise;
Ne malpli lerte Hans mensogis   Daß ich einst einen Hund bei — Haag gesehen habe,   Og Hans forstod saa stærkt at lyve,
ol besto kuras, birdo flugis.   Hart an dem Weg, wo man nach Frankreich fährt,   Som Hest kan rende, Fugl kan flyve.
Monato pasis, tiam li   Der — ja, ich bin nicht ehrenwert,   En Maanedstid omtrent forgik,
pro certa grava komisi'   Wenn er nicht größer war als Euer größtes Pferd."   Da Knøsens Fader Frederik
de l'patro nun en kompani'   "Das", sprach der Vater, "nimmt mich wunder;   I næste Kjøbsted Ærind fik,
promenis al la urb' kun li.   Wiewohl ein jeder Ort läßt Wunderdinge sehn.   Og med sin kloge Søn han gik
Foriris ili en maten'   Wir, zum Exempel, gehn itzunder,   Derhen en aarle Morgenstund.
    Und werden keine Stunde gehn:    
    So wirst du eine Brücke sehn    
    (Wir müssen selbst darüber gehn),    
    Die hat dir manchen schon betrogen    
    (Denn überhaupt solls dort nicht gar zu richtig sein);    
    Auf dieser Brücke liegt ein Stein,    
    An den stößt man, wenn man denselben Tag gelogen,    
    Und fällt, und bricht sogleich das Bein."    
 
kaj vidis hundon dum promen'.   Der Bub erschrak, sobald er dies vernommen.   Paa deres Vei de saae en Hund,
Feliĉe ligis ĝin kateno,   "Ach", sprach er, "lauft doch nicht so sehr.   Og det var godt, at den var bunden,
minacis ĝi kun mordmieno.   Doch wieder auf den Hund zu kommen,   Thi baade glubsk og stor var Hunden.
"Jen monstro!" diris Frederik'   Wie groß sagt ich, daß er gewesen wär?   "En svær Krabat," var Bondens Ord,
por ĝia bruo kaj mimik'.   Wie Euer großes Pferd? Dazu will viel gehören.   Da frem af Huus med Bjæf den foer.
"Ho, bagatel'!" respondis Hans,   Der Hund, itzt fällt mirs ein, war erst ein halbes Jahr;   "O Bagateller!" udbrød Hans,
"pasintan jaron fore trans   Allein das wollt ich wohl beschwören,   "Ifjor da jeg var udenlands,
la lim' mi grandan hundon vidis,   Daß er so groß, als mancher Ochse, war."   Jeg saae en Hund, jeg aldrig Mage,
kaj vere mi pro ĝi ne ridis!   Sie gingen noch ein gutes Stücke;   Har seet til Hund i mine Dage.
Mi ĉe Stetino ĝin renkontis;   Doch Fritzen schlug das Herz. Wie konnt es anders sein?   Tæt ved Berlin den kom imod mig,
ektimis mi, sed ĝin alfrontis!   Denn niemand bricht doch gern ein Bein.   Først blev jeg bange, men jeg stod mig —
Stetino - eble kredas vi:   Er sah nunmehr die richterische Brücke,   I kjender vel Berlin af Navn,
al Kopenhag' egalas ĝi,   Und fühlte schon den Beinbruch halb.   Og troer den er som Kjøbenhavn,
Ho ne! al mi nur fidu vi -   "Ja, Vater", fing er an, "der Hund, von dem ich redte,   Jo Pyt! saasandt som her jeg gaaer,
dekoble granda, eble pli!   War groß, und wenn ich ihn auch was vergrößert hätte:   Ti Gange større knap forslaaer;
La hundo, kiun vidis mi -   So war er doch viel größer als ein Kalb."   Den Hund, som sagt, den var saa stor,
al mia vorto kredu vi -   Die Brücke kömmt. Fritz! Fritz! wie wird dirs gehen!   Ja! I kan troe mig paa mit Ord,
almenaŭ estis - ho, fatal'! -   Der Vater geht voran; doch Fritz hält ihn geschwind.   Jeg selv, som saae den, veed det bedst,
egale granda kun ĉeval'!"   "Ach Vater!", spricht er, "seid kein Kind,   Den var saa stor som nogen Hest."
De l'patro sonis la respond':   Und glaubt, daß ich dergleichen Hund gesehen.   Da svared Bonden: "ærlig talt,
"Mirinde - kvankam en la mond'   Denn kurz und gut, eh wir darüber gehen,   Det undrer mig, skjøndt overalt
tre strangajn aĵojn vidas ni;   Der Hund war nur so groß, wie alle Hunde sind."   I denne Verden rundtomkring
okulon propran fidas ni       Man seer saa mærkelige Ting,
apenaŭ - ankaŭ same pri rakont'.       At man sit eget Øie knap vil troe.
Ekzemple venos baldaŭ ni al pont'.       Vi gaae nu for Exempel til en Broe,
Ni ĝin atingos post malpli ol hor'       I mindre end en Time vi den naae,
 
- al ni neevitebla koridor'.   Du mußt es nicht gleich übelnehmen,   Og over Broen vi nødvendig maae.
Sur ĝi troviĝas granda ŝton';   Wenn hie und da ein Geck zu lügen sich erkühnt.   Paa denne ligger der en Steen,
al ni ĝi rompas kruron sen pardon',   Lüg auch, und mehr als er, und such ihn zu beschämen:   Og over den man brække maa sit Been,
se ni mensogis dum la tag' -   So machst du dich um ihn und um die Welt verdient.   Naar man har løiet samme Dag,
jen vero - kaj neniel blag'!"       Det er en vis og afgjort Sag."
Aŭdinte tion tuj la fil'       Saasnart han hørte disse Ord,
ektimis kaj pro maltrankvil'       En Skræk ham strax i Blodet foer;
la sango kuris al la kap',       Om Ørene blev Knøsen heed,
li ŝvitis pro angora frap'.       Af Panden sprak ham Angstens Sved.
Li kriis: "Paĉjo, kara vi,       Da raabte han: "hør, Fader kjær!
tro forte ne rapidu ni!       At gaae saa stærkt er ikke værd,
Por maljunulo la veter'       I er en gammel Mand og svag,
tre varma estas ja danĝer'!       Det er saa grumme varmt idag,
La forton oni devas ŝpari       Og man maa spare sine Kræfter.
kaj pripensadi, kion fari.       Jeg gaaer just nu, og tænker efter,
Se pri la hundo pensas mi,       Thi naar jeg mig besinder ret,
ne tiom granda estis ĝi,       Saa var den tydske Hund ei slet
kiom rakontis mi al vi,       Saa stor som jeg fortalte før,
sed certe estis ĝi malpli -       Ja mestendeels jeg sværge tør,
egalis eble kun bovin',       Den var ei større end en Koe,
sed tamen hundo de kulmin'!"       Men dog en prægtig Hund, min Troe!"
Denove ili laŭ la voj'       Og atter gamle Frederik
iradis, sed sen granda ĝoj',       Med Sønnen hen ad Veien gik.
ĉar la junulon la rakont'       Dog Knøsen havde ingen Roe;
maltrankviligis, kaj la pont'       Bestandig den fordømte Broe
konfuzon faris pli kaj pli,       Omkring i Hovedet ham løb;
kaj pro la timo cedis li;       Lidt efter lidt, da gav han Kjøb;
ni ĉiuj ja volonte savas       Thi hvem vil ikke gjerne spare
la krurojn, se ni sanajn havas.       De kjære Been for Bræk og Fare?
Johano tial pro la krur'       Og Hans, som sine spare gad,
elkriis: "Paĉjo, vorton nur!       Udbrød: "hør, Fader! veed I hvad?
Mi pensas daŭro pri la hundo,       Jeg tænker idelig paa Hunden,
sed pro la vero ĝis la fundo       Vel var den stor, men dog i Grunden
mi diras al vi en konfid':       Ei nær saa stor, ja neppe halv,
Egalis ĝi nur kun bovid'."       Den var ei større end en Kalv."
 
Sed baldaŭ en la horizont'   Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas
Christian Fürchtegott Gellert (Kristiano
Timodio Gelerto, *1715-07.04 -
†1769-12-12).

Pri la verkinto vidu ankaŭ la vikipedian
retejon
http://eo.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert
resp. la germanan version
http://de.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert.
  De atter frem ad Veien gik,
videbla estis nun la pont'.       Og Broen snart i Sigte fik.
Por timo fluis al Johan'       Da haglede den vaade Sved
laŭ lia haŭto ŝvitfontan'.       Ad Bondeknøsens Lemmer ned,
Nun kaptis li pro la efiko       Og just som de sig Broen nærmed,
la patron forte je l'maniko,       Da trak han sin Papa i Ærmet,
kaj kriis li en malespero:+       Og raabte i sin store Knibe:
"Ho, paĉjo, nun mi en sincero       "Hør, Faer! I kan da vel begribe,
onfesas, ke mi ŝercis nur;       Jeg vilde gjøre Løier kun.
kaj tio, kion por plezur'       Hvad jeg fortalte om den Hund,
rakontis pri la hundo mi,       Som jeg engang i Tydskland saae,
ja estis nura fantazi'.       Det var ei saadan at forstaae;
Similis ĝi ja laŭ la ver'       Den var saasandt jeg hedder Hans,
la hundojn sur la hejma ter'."       Omtrent som Hunde her tillands."
 
Transpasis ili sen danĝer'       Nu Knøs og Bonde begge To
la ponton de mensog' kaj ver'.       Kom heldig over denne Broe;
La fil' ne pro la fanfaron'       Ei Knøsen stødte sig paa Steen,
la kruron rompis sur la ŝton'.       Ei heller brak han sine Been,
Sed velkis lia fantazi',       Men reent hans Lyvelyst forsvandt,
kaj ĉe la vero restis li.       Og siden talte han saa sandt,
Li ne similis plu al dando       At Ingen skulde troet om Hans,
estinta en la eksterlando.       Han havde været udenlands.
 
      Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en la
Danan de Christian Wilster.

La dana poeto Christian Wilster verkis
tiun ĉi fablan poemon laŭ la poemo "Der
Bauer und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (germana poeto, vivinta 04.07.1715
- 13.12.1769).
 
       
 
Traduko de la Germana poemo "Der Bauer
und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) en
Esperanton de Hans Erik Jensen
(†1973-06-18) en 1951-06-07.

Tiu ĉi traduko estis publikigita en la
revuo "Monataj Informoj" de Silkeborg
Esperantoforening (Danujo).