poezio.net - Poem

verkinto [voknomo]	titolo	lingvo	publikigo	identiga kodo	lasta modifo	aspekto
Manfredo Ratislavo	Dektritilio, ĉapitro 2, La monaĥejo	Esperanto		Arg-231-116	2004-01-31 18:02 Manfred	nur tiun forigu
Friedrich Wilhelm Weber	* Dreizehnlinden, Kapitel 2, Das Kloster	Germana		Arg-230-116	2004-01-31 00:45 Manfred	nur tiun forigu

Friedrich Wilhelm Weber, Dektritilio, ĉapitro 2, La monaĥejo		Friedrich Wilhelm Weber, Dreizehnlinden, Kapitel 2, Das Kloster

tradukita de Manfredo Ratislavo

1 Dolĉa kanto de l’ alaŭdo,		1 Süßer Schlag der Heidelerche,
sur la montoj brila helo!		Sonnenschein auf allen Hügeln!
Kaj tra ĉiuj valoj blovas		Tauwind sang, durch alle Schluchten
mola vento de degelo.		Flog er rasch auf weichen Flügeln.

2 Gaje saltis riveretoj		2 Lustig hüpften alle Brunnen
en la valojn de la montoj,		Aus den Bergen durch die Bäume,
la plaŭdado de la akvoj		Um im Tale zu erzählen
sonis kvazaŭ sonĝrakontoj;		Ihre langen Winterträume;

3 pezaj sonĝoj kaj rakontoj		3 Schwere Träume und der kleinen
pri de l’ elfoj frosttremado,		Zarten Elben frost’ges Schaudern
pri ronkado de l’ gigantoj,		Und der Riesen lautes Schnarchen
pri de l’ nanoj babilado.		Und der Zwerge kluges Plaudern.

4 Ĉar la nego jam degelis,		4 Denn der Schnee begann zu schmelzen,
blovis jam varmeta vento,		Bräunlich stand des Berges Gipfel,
susuradis arbopintoj		Und ein Frühlingsahnen rauschte
en printempa antaŭsento.		Durch die grünen Tannenwipfel.

5 El la verdaj arbopintoj		5 Aus den Tannenwipfeln ragte
jen elstaris la frontono,		Eines Türmleins spitzer Kegel,
tur’ kaj first’ de monaĥejo		First und Giebel eines Klosters
Benedikta en la fono.		Nach Sankt Benediktus’ Regel.

6 Ĵuse saĝaj viroj venis		6 Jüngst erst waren weise Männer
tien ĉi al la paganoj,		Angelangt aus fremden Reichen,
kun benvortoj sur la lipoj		Segensworte auf den Lippen,
kaj pacsignoj en la manoj;		In der Hand des Friedens Zeichen;

7 kun armilo pia, kiu		7 In der Hand die fromme Waffe,
malfortulojn kuraĝigas,		die mit Mut beseelt den Schwachen,
kiu venkas la popolojn		Die durch Huld besiegt die Völker
kaj venkinte liberigas;		Und besiegt, um frei zu machen;

8 Seriozaj viroj, kiuj		8 Ernste Männer, vielgeprüfte,
en mondmalestimo dura		Die in harter Weltverachtung
sin dediĉis al preĝado,		Einsam sich der Arbeit weihten,
laborad’, pensado nura;		Dem Gebet und der Betrachtung;

9 pacaj viroj sovaĝejojn		9 Stille Siedler, die sich mühten,
ekkulturi klopodantaj,		Mit dem Spaten wilde Schluchten,
kaj animojn tre sovaĝajn,¹⁾		Wildre Herzen mit der Lehre
novan kredon dissemantaj.		Lindem Samen zu befruchten.

10 Saĝe kaj senlace ili		10 Klugen Sinns und unverdrossen
konstruadis per segilo,		Bauten sie mit Lot und Waage,
nivelilo, lod’, martelo,		Winkelmaß und Säg’ und Hammer,
adzo, trulo, mezurilo,		Axt und Kelle, Tag’ auf Tage,

11 ĝis elkonstruitaj estis		11 Bis es ihrem Fleiß gelungen,
per diligentec’ ilia		Haus und Kirche fest zu gründen,
domo kaj preĝejo firme		Bis der Brunnen rauscht’ im Hofe
de l’ konvent’ Dektritilia.		Des Konvents zu Dreizehnlinden.

12 En malriĉo kaj trankvile,		12 In Gehorsam, Zucht und Armut
discipline, obeeme		Schafften still die tapfern Streiter:
la arbegojn ili hakis		Reuteten des Urwalds Riesen,
kaj fiherbojn laboreme.		Dorn und Farn und wüste Kräuter;

13 faris ili kontraŭ aproj		13 Zogen Wall und Zaun und Hecke,
remparaĵojn latbarilajn,		Hirsch und Keiler abzuwehren,
por kreskigi en la valo		Daß im Tale wohlumfriedet
verdajn spikojn homutilajn;		Grünten menschenholde Ähren;

14 endevigis la riveron		14 Zwängten ein den ungestümen
en plektaĵon kaj en digojn,		Strom durch Pfahlgeflecht und Dämme,
greftis ili sudajn plantojn		Propften milde Südlandsreiser
sur acerbajn nordajn tigojn.		Auf des Nordens herbe Stämme.

15 Forte kreskis en ĝardeno		15 Kräftig sproß im jungen Garten
roz’, serpin’, akvilegio,		Akelei und Ros’ und Quendel,
spicanet’, api’, lavendo,		Blasse Salbei, Dill und Eppich,
abrotano kaj salvio.		Eberraute und Lavendel.

16 Kroma grundo kulturenda		16 Aber noch ein andrer Acker
estis, riĉa kaj profunda,		Blieb den Vätern: reicher Boden,
malfacile kulturebla,		Tiefer Grund, doch schwer zu bauen
tre sovaĝa, sed fekunda.		Und voll heidnisch wilder Loden.

17 Vere oni devis multon		17 Traun, da gab es viel zu rupfen,
ja kultivi kaj eltiri,		Viel zu zähmen und zu zanken,
la fiherbojn kaj grimptigojn		Viel zu zerren und zu zupfen
elsarkadi kaj elŝiri!		An den ungezognen Ranken!

18 En lernejo la idaro		18 Auf den braunen Eichenbänken
Saksa sidis klerigenda;		Saß die Brut der Sachsenrecken,
laborego estis tie		Junge Bären; Riesenarbeit,
por ĉi tiuj ja farenda.		War’s, sie bildend zu belecken.

19 Estis esplorenda sorĉo		19 Erstlich galt’s, der Römerrunen
de l’ romiaj runoj jena;		Fremden Zauber zu ergründen:
solvi tion estis tasko		O ein dornenvolles Rätsel,
kaj enigmo dornoplena!		Dessen Lösung kaum zu finden!

20 Poste plaĉa kopiado		20 Dann gefällig nachzubilden
de l’ literoj manskribitaj,		All die wunderlichen Zeichen:
alta cel’, nur atingebla		Hohes Ziel, nur auserwählten
por disĉiploj plej elitaj!		Fingerkünstlern zu erreichen!

21 Sed plej malfacile estis		21 Doch am schwersten war’s, des Kreuzes
ja, klarigi al kredontoj.		Milde Botschaft zu erklären,
La mesaĝon de la kruco.		Denn gar manchen Flachskopf dünkten
Dia vort’, hero-rakontoj,		Gotteswort und Heldenmären,

22 bonaj Kristo kaj Balduro,		22 Weißer Christ und weißer Balder,
la anĝeloj, elfoj helaj		Lichte Engel, lichte Elben,
ŝajnis al flavhararuloj		Jüngerschaft und Heerbannstreue
kelkaj esti same belaj.		Ganz dasselbe, ganz dieselben.

23 Nur lernantoj pli talentaj		23 Nur begabtre Schüler wurden
estis plie edukataj,		Höhern Zwecken zugeleitet
kaj la sep liberaj artoj		Und die sieben freien Künste
al ĉi tiuj instruataj.		lehrhaft ihnen ausgedeutet.

24 Estis de l’ germana lingvo		24 Schwer und ungelenkig waren
sonoj pezaj, malgracilaj,		Noch der deutschen Zunge Laute,
kiel la unuaj paŝoj		Gleich den ersten Schritten eines
de infano malfacilaj.		Hünenkinds im Heidekraute.

25 Flugis kvazaŭ sagrapide		25 Rasch indes wie ehrne Pfeile
de la Romianoj vortoj,		Klingend flog das Wort der Römer
tranĉis akre kaj metale		Von den Lippen kurz und schneidig
kiel la armeaj fortoj.		Wie das Schwert der Weltbezähmer.

26 Akron ili donis ja al		26 Willig bot es knappe Schärfe
logikaĵoj, interpretoj,		Logikern und Exegeten,
plenon, forton al retoroj,		Kraft und Fülle den Rhetoren,
rimojn, ritmojn al poetoj.		Reim und Rhythmen den Poeten.

27 Laŭdu la monaĥojn bravajn,		27 Preis den braven, schwarzen Mönchen,
la maltimajn frokportintojn,		Preis den wackern Kuttenträgern,
la de ĉiu bela scio		Alles menschlich schönen Wissens
flegadintojn kaj gardintojn.		Frommen Hütern, treuen Pflegern!

28 Kion en antikvaj landoj		28 Was auf Hellas’ blauen Bergen,
kantis la poetoj frue,		Was einst am Tyrrhenermeere
kion pensis filozofoj		Dichter sangen, Denker dachten
por pli posta mond’ instrue;		Später Welt zu Lust und Lehre;

29 kion al profetoj iam		29 Was der Geist geweihten Sehern
Dia la Spirit’ malkaŝis,		Offenbart in Sturm und Stille,
vortojn, verkojn de l’ Di-Filo,		Wort und Werk des Gottessohnes,
kiam li surtere paŝis:		Als er ging in Manneshülle:

30 zorgoplene kaj penege		30 Von der Mönche Hand geschrieben
de l’ monaĥoj manskribita,		Blatt auf Blatt mit Müh’ und Sorgen,
en la kestoj abatejaj		In den Truhen der Abteien
kuŝis tio konservita.		Lag es liebevoll geborgen.

31 Ame estis rigardata		31 Zärtlich ward der Schatz betrachtet,
la trezoro kaj laŭdata,		Mit bescheidnem Stolz gepriesen,
kun modesta fiereco		Und als Klosterhort dem fremden
al skribsperta hom’ montrata.		Schrifterfahrnen Mann gewiesen.

32 Skribis vintre kaj somere		32 Solch ein kostbar Gut zu sichern,
tion la monaĥoj piaj,		Treu dem künftigen Geschlechte,
sekurigis porestonte		Schrieben sie, die braven Mönche,
per laboroj tion siaj.		Sommertag und Winternächte.

33 Brilis la komencliteroj		33 Rot und blau und grün und golden
ruge, blue, verde, ore,		Schimmerten die Anfangslettern,
riĉe estis ornamitaj		Reich umrankt von Blumendolden
per folioj kaj perflore.		Und von traumhaft bunten Blättern.

34 Je la fino de la verko		34 Rührend bat der fromme Schreiber
petis la skribinto pia		An des Werkes langem Ende,
kortuŝige, ke l’ leganto		Daß man seiner armen Seele
preĝu por animo lia.		Des Gebets Almosen spende.

35 Kiel militistoj nigraj,		35 Trutziglich, wie schwarze Krieger,
runoj de l’ monaĥ-kunvenoj,		Lanzenknechte der Konvente,
staris la literoj vice		Standen Glied an Glied die Runen
sur la blankaj pergamenoj.		Auf dem weißen Pergamente.

36 Estis tiuj la soldatoj,		36 Ja, sie sind’s, die schwarzen Krieger,
kiuj enbatale bravis		Die von einer weggestürmten
kaj belaĵojn de l’ antikvo		Schönheitswelt die letzten Inseln
por la estontuloj savis!		Rettend vor den Wogen schirmten!

37 Se en verso de Homero		37 Weht dir aus des Mäoniden
vin ektuŝas io kanta,		Sängen, wie aus Meeresrauschen,
iu tre profunda sento,		Tiefes unerkanntes Sehnen,
vin aŭskulti deviganta;		Das dich zwingt zum Weiterlauschen;

38 se la lasta romiano		38 Mahnt der Zorn des letzten Römers,
vin admonas kunkolere,		Gott und Vaterland zu ehren,
ke la diojn vi honoru		Drängt er, vor dem Bild des Lasters
kaj la virton amu vere;		Dich, der Tugend anzuschwören;

39 kiam forton kaj konsolon		39 Strömt dir aus dem Buch der Bücher
trovas vi en la biblio,		Kraft und Trost im Kampfgewühle
kiam vi jam malesperis		Wie dem matten Wüstenwaller
kaj vin refreŝigas io;		Aus des Palmenquelles Kühle:

40 tiam je l’ konvent-soldatoj		40 Sei gedenk der wetterfesten
pensu kun memoro danka,		Lanzenknechte der Konvente,
je l’ latinaj nigraj runoj		Sei gedenk der schwarzen Krieger
sur la pergameno blanka! -		Auf dem weißen Pergamente! -

41 Ankaŭ la laborojn krudajn		41 Auch zu rauherm Dienste stählten
la monaĥoj faris sperte,		Die Geschornen ihre Kräfte:
lancojn, arkojn kaj hakilojn		Schicklich wußten sie zu führen
ili sciis uzi lerte,		Bogen, Beil und Lanzenschäfte,

42 kiam estis forpelendaj		42 Waren Feinde zu verjagen,
malamikoj bruligantaj		Die des Feldes Frucht verbrannten,
la kampfruktojn, au rabistoj		Oder Räuber, die der frommen
donacantojn priŝtelantaj,		Spendebringer Weg verrannten;

43 aŭ se estis en arbaro		43 Oder war ein Festtagsbraten
elĉasenda por la festo		Zu erpirschen in den Forsten,
cervo dekseskorna aŭ ĉu		Sei’s ein stolzer Sechzehnender,
ulo kun harega vesto. -²⁾		Sei’s ein Bursch mit Wehr und Borsten. -

44 Paco- kaj batal-laborojn³⁾		44 Also übten sie beständig
ili faris ja konstante,		Friedenswerk und Kampfespflichten,
por la savo de l’ animoj		Doch der Arbeit für der Seele
ĉiam same laborante.		Heil vergaßen sie mitnichten.

45 Ĉiutage alĉiele		45 Früh und spät zum Himmel schallte
himnoj kaj preĝad’ de tiuj		Ihrer Hymnen und Gebete
sonis pete pri eniro,		Bange Klage, die für alle
kaj por ili kaj por ĉiuj.		Und für sie um Einlaß flehte. -

46 Dolĉa kanto de l’ alaŭdo,		46 Süßer Schlag der Heidelerche,
sur la montoj brila helo!		Sonnenschein auf allen Hügeln!
Kaj tra ĉiuj valoj blovis		Tauwind sang, durch alle Schluchten
mola vento de degelo.		Flog er rasch auf weichen Flügeln.

47 Pacaj, esperigaj floroj		47 Friedensboten, Himmelschlüssel
kreskis ĉe l’ arbaraj randoj,		Sprossen auf der jungen Aue,
kaj ĝojigaj antaŭsentoj		Und ein frohes Frühlingsahnen
iris tra la Saksaj landoj.		Rauschte durch die Sachsengaue.

Traduko de la Germana poemo "Dreizehnlinden, Kapitel 2, Das Kloster" de Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, 1813-12-25 - †1894-04.05) en Esperanton de Manfredo Ratislavo (Manfred Retzlaff, Stettiner Str. 16, D-59302 Oelde, Germanio, 1938-11-04).		Verkinto de tiu ĉi Germana poemo estas Friedrich Wilhelm Weber (Frederiko Vilhelmo Vebero, *1813-12-25 - †1894-04.05).

1) aŭ pli konforme al la originalo: kaj animojn pli sovaĝajn,
2) Tio estas apro.
3) Pacajn kaj batal-laborojn

Friedrich Wilhelm Weber,Dektritilio, ĉapitro 2, La monaĥejo

Friedrich Wilhelm Weber,Dreizehnlinden, Kapitel 2, Das Kloster

Friedrich Wilhelm Weber,
Dektritilio, ĉapitro 2, La monaĥejo

Friedrich Wilhelm Weber,
Dreizehnlinden, Kapitel 2, Das Kloster