Poezio
piece of old paper
Esperanto English German
Welcome Page Manfredo † List of Poems List of Translations List of Poets Poezio in Numbers Login
 export for printing: portrait (PDF) landscape (PDF) | [show all export formats]
author  [first name] title language publication id code last modification view
Hans Erik Jensen La kamparano kaj lia filo Esperanto 1951-06-07 Arg-1072-536 2013-02-10 19:30 Manfred only this remove
Christian Fürchtegott Gellert * Der Bauer und sein Sohn German Arg-1068-536 2013-02-10 19:41 Manfred only this remove
Christian Wilster Bonden og hans Søn Danish Arg-1074-536 2013-02-10 19:26 Manfred only this remove

Christian Fürchtegott Gellert,
Der Bauer und sein Sohn

 

Christian Fürchtegott Gellert,
Bonden og hans Søn

 

Christian Fürchtegott Gellert,
La kamparano kaj lia filo

 
    translated by Christian Wilster   translated by Hans Erik Jensen
 
Ein guter dummer Bauerknabe,   En Bondeknøs, som hedde Hans,   Johano, juna kamparan'
Den Junker Hans einst mit auf Reisen nahm,   Der havde været udenlands   post eksterlanda por la san'
Und der, trotz seinem Herrn, mit einer guten Gabe,   Med Herremandens Søn et Aar,   vojaĝo kun nobela fil'
Recht dreist zu lügen, wiederkam,   Kom hjem til Faders Fæstegaard,   al sia patra domicil'
Ging, kurz nach der vollbrachten Reise,   Og i den lille Bondebye   revenis kaj en la vilaĝ'
Mit seinem Vater über Land.   Fortalte han nu stolt og krye   fieris li pro la vojaĝ';
Fritz, der im Gehn recht Zeit zum Lügen fand,   Til Fryd for Store som for Smaae,   por ĉies ĝoj' rakontis li
Log auf die unverschämtste Weise.   Om hvad i fremmed Land han saae;   pri eksterlando pli kaj pli.
Zu seinem Unglück kam ein großer Hund gerannt.   Men skjøndt en Deel deraf var sandt,   Sed kvankam parto estis ver',
"Ja, Vater", rief der unverschämte Knabe,   Var der dog meget Løgn iblandt;   mensog' abundis sen moder'.
"Ihr mögt mirs glauben oder nicht:   Thi to Ting læres let paa Reise,   Vojaĝo du kapablojn donas:
So sag ich Euchs, und jedem ins Gesicht,   At lyve grovt og høit at kneise;   Mensogas ni kaj fanfaronas!
Daß ich einst einen Hund bei — Haag gesehen habe,   Og Hans forstod saa stærkt at lyve,   Ne malpli lerte Hans mensogis
Hart an dem Weg, wo man nach Frankreich fährt,   Som Hest kan rende, Fugl kan flyve.   ol besto kuras, birdo flugis.
Der — ja, ich bin nicht ehrenwert,   En Maanedstid omtrent forgik,   Monato pasis, tiam li
Wenn er nicht größer war als Euer größtes Pferd."   Da Knøsens Fader Frederik   pro certa grava komisi'
"Das", sprach der Vater, "nimmt mich wunder;   I næste Kjøbsted Ærind fik,   de l'patro nun en kompani'
Wiewohl ein jeder Ort läßt Wunderdinge sehn.   Og med sin kloge Søn han gik   promenis al la urb' kun li.
Wir, zum Exempel, gehn itzunder,   Derhen en aarle Morgenstund.   Foriris ili en maten'
Und werden keine Stunde gehn:        
So wirst du eine Brücke sehn        
(Wir müssen selbst darüber gehn),        
Die hat dir manchen schon betrogen        
(Denn überhaupt solls dort nicht gar zu richtig sein);        
Auf dieser Brücke liegt ein Stein,        
An den stößt man, wenn man denselben Tag gelogen,        
Und fällt, und bricht sogleich das Bein."        
 
Der Bub erschrak, sobald er dies vernommen.   Paa deres Vei de saae en Hund,   kaj vidis hundon dum promen'.
"Ach", sprach er, "lauft doch nicht so sehr.   Og det var godt, at den var bunden,   Feliĉe ligis ĝin kateno,
Doch wieder auf den Hund zu kommen,   Thi baade glubsk og stor var Hunden.   minacis ĝi kun mordmieno.
Wie groß sagt ich, daß er gewesen wär?   "En svær Krabat," var Bondens Ord,   "Jen monstro!" diris Frederik'
Wie Euer großes Pferd? Dazu will viel gehören.   Da frem af Huus med Bjæf den foer.   por ĝia bruo kaj mimik'.
Der Hund, itzt fällt mirs ein, war erst ein halbes Jahr;   "O Bagateller!" udbrød Hans,   "Ho, bagatel'!" respondis Hans,
Allein das wollt ich wohl beschwören,   "Ifjor da jeg var udenlands,   "pasintan jaron fore trans
Daß er so groß, als mancher Ochse, war."   Jeg saae en Hund, jeg aldrig Mage,   la lim' mi grandan hundon vidis,
Sie gingen noch ein gutes Stücke;   Har seet til Hund i mine Dage.   kaj vere mi pro ĝi ne ridis!
Doch Fritzen schlug das Herz. Wie konnt es anders sein?   Tæt ved Berlin den kom imod mig,   Mi ĉe Stetino ĝin renkontis;
Denn niemand bricht doch gern ein Bein.   Først blev jeg bange, men jeg stod mig —   ektimis mi, sed ĝin alfrontis!
Er sah nunmehr die richterische Brücke,   I kjender vel Berlin af Navn,   Stetino - eble kredas vi:
Und fühlte schon den Beinbruch halb.   Og troer den er som Kjøbenhavn,   al Kopenhag' egalas ĝi,
"Ja, Vater", fing er an, "der Hund, von dem ich redte,   Jo Pyt! saasandt som her jeg gaaer,   Ho ne! al mi nur fidu vi -
War groß, und wenn ich ihn auch was vergrößert hätte:   Ti Gange større knap forslaaer;   dekoble granda, eble pli!
So war er doch viel größer als ein Kalb."   Den Hund, som sagt, den var saa stor,   La hundo, kiun vidis mi -
Die Brücke kömmt. Fritz! Fritz! wie wird dirs gehen!   Ja! I kan troe mig paa mit Ord,   al mia vorto kredu vi -
Der Vater geht voran; doch Fritz hält ihn geschwind.   Jeg selv, som saae den, veed det bedst,   almenaŭ estis - ho, fatal'! -
"Ach Vater!", spricht er, "seid kein Kind,   Den var saa stor som nogen Hest."   egale granda kun ĉeval'!"
Und glaubt, daß ich dergleichen Hund gesehen.   Da svared Bonden: "ærlig talt,   De l'patro sonis la respond':
Denn kurz und gut, eh wir darüber gehen,   Det undrer mig, skjøndt overalt   "Mirinde - kvankam en la mond'
Der Hund war nur so groß, wie alle Hunde sind."   I denne Verden rundtomkring   tre strangajn aĵojn vidas ni;
    Man seer saa mærkelige Ting,   okulon propran fidas ni
    At man sit eget Øie knap vil troe.   apenaŭ - ankaŭ same pri rakont'.
    Vi gaae nu for Exempel til en Broe,   Ekzemple venos baldaŭ ni al pont'.
    I mindre end en Time vi den naae,   Ni ĝin atingos post malpli ol hor'
 
Du mußt es nicht gleich übelnehmen,   Og over Broen vi nødvendig maae.   - al ni neevitebla koridor'.
Wenn hie und da ein Geck zu lügen sich erkühnt.   Paa denne ligger der en Steen,   Sur ĝi troviĝas granda ŝton';
Lüg auch, und mehr als er, und such ihn zu beschämen:   Og over den man brække maa sit Been,   al ni ĝi rompas kruron sen pardon',
So machst du dich um ihn und um die Welt verdient.   Naar man har løiet samme Dag,   se ni mensogis dum la tag' -
    Det er en vis og afgjort Sag."   jen vero - kaj neniel blag'!"
    Saasnart han hørte disse Ord,   Aŭdinte tion tuj la fil'
    En Skræk ham strax i Blodet foer;   ektimis kaj pro maltrankvil'
    Om Ørene blev Knøsen heed,   la sango kuris al la kap',
    Af Panden sprak ham Angstens Sved.   li ŝvitis pro angora frap'.
    Da raabte han: "hør, Fader kjær!   Li kriis: "Paĉjo, kara vi,
    At gaae saa stærkt er ikke værd,   tro forte ne rapidu ni!
    I er en gammel Mand og svag,   Por maljunulo la veter'
    Det er saa grumme varmt idag,   tre varma estas ja danĝer'!
    Og man maa spare sine Kræfter.   La forton oni devas ŝpari
    Jeg gaaer just nu, og tænker efter,   kaj pripensadi, kion fari.
    Thi naar jeg mig besinder ret,   Se pri la hundo pensas mi,
    Saa var den tydske Hund ei slet   ne tiom granda estis ĝi,
    Saa stor som jeg fortalte før,   kiom rakontis mi al vi,
    Ja mestendeels jeg sværge tør,   sed certe estis ĝi malpli -
    Den var ei større end en Koe,   egalis eble kun bovin',
    Men dog en prægtig Hund, min Troe!"   sed tamen hundo de kulmin'!"
    Og atter gamle Frederik   Denove ili laŭ la voj'
    Med Sønnen hen ad Veien gik.   iradis, sed sen granda ĝoj',
    Dog Knøsen havde ingen Roe;   ĉar la junulon la rakont'
    Bestandig den fordømte Broe   maltrankviligis, kaj la pont'
    Omkring i Hovedet ham løb;   konfuzon faris pli kaj pli,
    Lidt efter lidt, da gav han Kjøb;   kaj pro la timo cedis li;
    Thi hvem vil ikke gjerne spare   ni ĉiuj ja volonte savas
    De kjære Been for Bræk og Fare?   la krurojn, se ni sanajn havas.
    Og Hans, som sine spare gad,   Johano tial pro la krur'
    Udbrød: "hør, Fader! veed I hvad?   elkriis: "Paĉjo, vorton nur!
    Jeg tænker idelig paa Hunden,   Mi pensas daŭro pri la hundo,
    Vel var den stor, men dog i Grunden   sed pro la vero ĝis la fundo
    Ei nær saa stor, ja neppe halv,   mi diras al vi en konfid':
    Den var ei større end en Kalv."   Egalis ĝi nur kun bovid'."
 
Author of this German poem is Christian
Fürchtegott Gellert (Kristiano Timodio
Gelerto, *1715-07.04 - †1769-12-12).

Pri la verkinto vidu ankaŭ la vikipedian
retejon
http://eo.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert
resp. la germanan version
http://de.wikipedia.org/wiki/Christian_Fürchtegott_Gellert.
  De atter frem ad Veien gik,   Sed baldaŭ en la horizont'
    Og Broen snart i Sigte fik.   videbla estis nun la pont'.
    Da haglede den vaade Sved   Por timo fluis al Johan'
    Ad Bondeknøsens Lemmer ned,   laŭ lia haŭto ŝvitfontan'.
    Og just som de sig Broen nærmed,   Nun kaptis li pro la efiko
    Da trak han sin Papa i Ærmet,   la patron forte je l'maniko,
    Og raabte i sin store Knibe:   kaj kriis li en malespero:+
    "Hør, Faer! I kan da vel begribe,   "Ho, paĉjo, nun mi en sincero
    Jeg vilde gjøre Løier kun.   onfesas, ke mi ŝercis nur;
    Hvad jeg fortalte om den Hund,   kaj tio, kion por plezur'
    Som jeg engang i Tydskland saae,   rakontis pri la hundo mi,
    Det var ei saadan at forstaae;   ja estis nura fantazi'.
    Den var saasandt jeg hedder Hans,   Similis ĝi ja laŭ la ver'
    Omtrent som Hunde her tillands."   la hundojn sur la hejma ter'."
 
    Nu Knøs og Bonde begge To   Transpasis ili sen danĝer'
    Kom heldig over denne Broe;   la ponton de mensog' kaj ver'.
    Ei Knøsen stødte sig paa Steen,   La fil' ne pro la fanfaron'
    Ei heller brak han sine Been,   la kruron rompis sur la ŝton'.
    Men reent hans Lyvelyst forsvandt,   Sed velkis lia fantazi',
    Og siden talte han saa sandt,   kaj ĉe la vero restis li.
    At Ingen skulde troet om Hans,   Li ne similis plu al dando
    Han havde været udenlands.   estinta en la eksterlando.
 
    Translation of the German poem "Der Bauer
und sein Sohn" by Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) into
Danish by Christian Wilster.

La dana poeto Christian Wilster verkis
tiun ĉi fablan poemon laŭ la poemo "Der
Bauer und sein Sohn" de Christian Fürchtegott
Gellert (germana poeto, vivinta 04.07.1715
- 13.12.1769).
 
 
       
 
        Translation of the German poem "Der Bauer
und sein Sohn" by Christian Fürchtegott
Gellert (Kristiano Timodio Gelerto,
*1715-07.04 - †1769-12-12) into
Esperanto by Hans Erik Jensen (†1973-06-18)
on 1951-06-07.

Tiu ĉi traduko estis publikigita en la
revuo "Monataj Informoj" de Silkeborg
Esperantoforening (Danujo).