Poezio
piece of old paper
Esperanto Angla Germana
bonveniga paĝo Manfredo † listo de la poemoj listo de la tradukaĵoj listo de poetoj Poezio en nombroj registri
 eksporti for presado: vertikala formato (PDF) kverformato (PDF) | montru ĉiujn eksport-formatojn
verkinto  [voknomo] titolo lingvo publikigo identiga kodo lasta modifo aspekto
Theodor Fuchs Auf sicherer Bahn Germana Arg-1951-969 2014-02-13 23:48 Manfred nur tiun aldonu
Ludwig Lazarus Zamenhof * La vojo Esperanto Arg-1950-969 2014-03-01 10:57 Manfred nur tiun forigu
Владимир Иванович Карзин Дорога Rusa Arg-1955-969 2014-03-01 14:08 Manfred nur tiun aldonu
Соломон Наумович Высоковский Дорога Rusa Arg-1956-969 2014-03-05 22:20 Manfred nur tiun forigu

Ludwig Lazarus Zamenhof,
Дорога

 

Ludwig Lazarus Zamenhof,
La vojo

 
tradukita de Соломон Наумович Высоковский    
 
Сквозь мрак неприятья мы движемся к цели -   Tra densa mallumo briletas la celo,
Народов земли единенью.   Al kiu kuraĝe ni iras.
Та цель, как маяк, что спасает от мели,   Simile al stelo en nokta ĉielo
От распрей ведёт к примиренью.   Al ni la direkton ĝi diras.
Нас тьма не страшит, что рождает кошмары,   Kaj nin ne timigas la noktaj fantomoj,
Насмешки толпы, поражений удары.   Nek batoj de l'sorto, nek mokoj de l'homoj,
Наш путь нами выбран, для нас он прекрасен:   Ĉar klara kaj rekta kaj tre difinita
Он - прям, он - победен, он - ясен   Ĝi estas, la voj' difinita.
Дорогой, упорством пробитой.    
Так малые капли, что бьют непрестанно,    
Сильнее любого гранита.    
Надежда, упорство - вот наше богатство    
И символы знамени нашего братства.    
Мы цели достигнем, идя шаг за шагом,    
Под нас единяющим флагом.    
 
  Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante
Traduko de la Esperanta poemo "La vojo"
de Ludwig Lazarus Zamenhof (Ludoviko Lazaro
Zamenhofo, *1859-12-15 - †1917-04-14)
en la Rusan de Соломон Наумович
Высоковский .
  Ni iru la vojon celitan!
    Eĉ guto malgranda, konstante frapante,
    Traboras la monton granitan.
    L'espero, l'obstino kaj la pacienco -
    Jen estas la signoj, per kies potenco
    Ni, paŝo posto paŝo, post longa laboro
    Atingon la celon en gloro.
 
    Ni semas kaj semas, neniam laciĝas,
    Pri l'tempoj estontaj pensante.
    Cent semoj perdiĝas, mil semoj perdiĝas -
    Ni semas kaj semas konstante.
    "Ho, ĉesu!" mokante la homoj admonas -
    "Ne ĉesu, ne ĉesu!" en kor' al ni sonas -
    "Obstine antaŭen! La nepoj vin benos,
    Se vi pacience eltenos!"
 
    Se longa sekeco aŭ ventoj subitaj
    Velkantaj foliojn deŝiras,
    Ni dankas la venton kaj, repurigitaj
    Ni forton pli freŝan akiras.
    Ne mortos jam via bravega anaro,
    Ĝin jam ne timigas la vento, nek staro,
    Obstine ĝi paŝas, provita, hardita,
    Al cel' unu fojon signita!
 
    Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante
    Ni iru la vojon celitan!
    Eĉ guto malgranda, konstante frapante,
    Traboras la monton granitan.
    L'espero, l'obstino kaj la pacienco -
    Jen estas la signoj, per kies potenco
    Ni, paŝo posto paŝo, post longa laboro
    Atingon la celon en gloro.
 
    Verkinto de tiu ĉi Esperanta poemo estas
Ludwig Lazarus Zamenhof (Ludoviko Lazaro
Zamenhofo, *1859-12-15 - †1917-04-14).